دل عالم سخن از پیر معبد هستی است یادگار زمان و قلب زمین دیرپایی است که می کشد بردوش کوله باری زخاطرات ثمین گرچه از رهگذار حادثه ها زخم های کلان به جان دارد قرن ها استوار و پابرجاست پیر تاریخ را نشان دارد زان زمان کین جهان پهناور جنگلی بود و دشت و اقیانوس شهرما پاسدار عالم بود شاهدش شهرلوت و دقیانوس دانه ای کشت باغبان بهشت دردل روضه ای ز عنبروعود آبش از قطره های شبنم داد زیره شد ارمغانمان فرمود لب خندان پسته اش تا دید عالمی شد چنین خریدارش وصف اوبا طلای سبز چرا بیش از این هاست قدربازارش پنجه ی دختران قالیباف می زند تابه تار قالی چنگ می نوازد سرود صبح بهار می تراود زچنگ شان آهنگ شب در اینجا به روز می نازد که نشانی زجلوه های خداست دختران ستاره خندان لب پهنه آسمان عجب غوغاست مهد راجی و حامد وافضل سرزمین فوآد و بهمنیار پرورشگاه افسر و خواجو پاسداران روح سبز بهار شهر شوریدگان صاحبدل گلشن سروهای عرفان است ناز آن طبع عارفانه که گفت دل عالم دیار کرمان است جاودان ماند آن که صبح ازل جرعه ای از دست آفتاب گرفت نا م کرمان چو زیب شعرم شد عطر جان پرور گلاب گرفت محمدعلی گلاب زاده